ade sekumpulan semut...
duduk dalam balang gegule
yang beracun
Semut P: Weh kengkawan, jom la kite kawal diri kite supaya jangan makan bende beracun ni, sehinggalah kite ketemu jalan kuar dari balang nih. Walopon sedap, tapi bahaye woo.
Semut Q: Ok, tapi kite harap awak ingatkan la kite selalu. Kite kadang2 terlupe, sebab bile nengok gegule ni cam sedap dan lazat berkrim, kite rase nak geget jek.
Semut R: Ha ah, kite pon same. Awak kene ingatkan kite jugak tau P. Kite takot sgt kalo kite lupe.
Semut P: Kite akan selalu ingatkan awak. Kite nak keluar sama-sama dengan awak semua dalam keadaan sihat dan cargas. Kite sayang awak semua cam kite sayang adik beradik kite kat sarang semut tuh.
Semut Q: Okeh. Jom kite berpecah sekejap, cari jalan keluar. P, awak ikut timur dan R ikut barat. Kite ikut selatan.
Semut P: Korang jangan lupe tau! Janji ye, jangan geget gegule tu!!
Semut2 yang bertige pun berpecah menjalankan tugas masing-masing...
Sehari...
Dua hari...
Semut P balik ke tempat diorg bertemu.
Tapi Q ngan R tak muncul-muncul.
Sehari...
Dua hari...
Tiga hari...
Semut P tunggu dengan sabo,
sebab nak tunjuk jalan kuar.
Akhirnya barulah Semut P tahu,
Semut Q ngan R dah separuh mabuk.
Diorang dah geget gegula tu.
Gegula tu gegula racun.
Diorang tahu.
Tapi diorang terlupe.
Diorang geget jugak.
Geget dan geget lagik.
Semut P hanya boleh nangis-nangis sengsorang.
Selepas melukiskan peta jalan keluar,
Semut P menyusup keluar dari balang gegule
melalui satu jalan kecik yg ditunjuki oleh pakcik kerengge.
"Gunekanle peta ni
bile korang dah sedo dari mabuk gegule
yg korang geget tadi.
Kite ciao dulu. Tata."
tu baris kata
tulisan Semut P
seblom melangkah pergi.
__________________________________________
moral of the story;
[1] jangan belasah gegule manyak2. nanti epilepsi.
[2] gegule memang sedap. tapi kek pisang laaaagi sedap.
duduk dalam balang gegule
yang beracun
Semut P: Weh kengkawan, jom la kite kawal diri kite supaya jangan makan bende beracun ni, sehinggalah kite ketemu jalan kuar dari balang nih. Walopon sedap, tapi bahaye woo.
Semut Q: Ok, tapi kite harap awak ingatkan la kite selalu. Kite kadang2 terlupe, sebab bile nengok gegule ni cam sedap dan lazat berkrim, kite rase nak geget jek.
Semut R: Ha ah, kite pon same. Awak kene ingatkan kite jugak tau P. Kite takot sgt kalo kite lupe.
Semut P: Kite akan selalu ingatkan awak. Kite nak keluar sama-sama dengan awak semua dalam keadaan sihat dan cargas. Kite sayang awak semua cam kite sayang adik beradik kite kat sarang semut tuh.
Semut Q: Okeh. Jom kite berpecah sekejap, cari jalan keluar. P, awak ikut timur dan R ikut barat. Kite ikut selatan.
Semut P: Korang jangan lupe tau! Janji ye, jangan geget gegule tu!!
Semut2 yang bertige pun berpecah menjalankan tugas masing-masing...
Sehari...
Dua hari...
Semut P balik ke tempat diorg bertemu.
Tapi Q ngan R tak muncul-muncul.
Sehari...
Dua hari...
Tiga hari...
Semut P tunggu dengan sabo,
sebab nak tunjuk jalan kuar.
Akhirnya barulah Semut P tahu,
Semut Q ngan R dah separuh mabuk.
Diorang dah geget gegula tu.
Gegula tu gegula racun.
Diorang tahu.
Tapi diorang terlupe.
Diorang geget jugak.
Geget dan geget lagik.
Semut P hanya boleh nangis-nangis sengsorang.
Selepas melukiskan peta jalan keluar,
Semut P menyusup keluar dari balang gegule
melalui satu jalan kecik yg ditunjuki oleh pakcik kerengge.
"Gunekanle peta ni
bile korang dah sedo dari mabuk gegule
yg korang geget tadi.
Kite ciao dulu. Tata."
tu baris kata
tulisan Semut P
seblom melangkah pergi.
__________________________________________
moral of the story;
[1] jangan belasah gegule manyak2. nanti epilepsi.
[2] gegule memang sedap. tapi kek pisang laaaagi sedap.